brûniôu

Vivagna: Diçionäio zeneise-italian «Giovanni Casaccia» 2ª ed. (1876)

• s. m. Brunitojo. T. delle arti. Strum. col quale si bruniscono i lavori fatti, fatto d'acciajo o di denti d'animali o d'altre materie dure; dicesi anche Prunitojo.

Voxe vexiñe: brûmmezzo; brûn; brûnella; brûnî; brûnïa; brûniôu; brûnitô; brûnitûa; brûscelle; brûschî; brûsco.