disönô
Fonte: Diçionäio zeneise-italian «Giovanni Casaccia» 2ª ed. (1876)
- s. m. Disonore e per sinc. Disnore, Disonoranza, contr. d'Onore; Infamia, Vergogna, Vituperio, Ignominia, Sfregio.
- Fâ disönô; Far disonore, Disonorare: Esser cagione che altri sia vituperato, infamato.
Voci vicine: disnâ; disnaeto; disnata; disobbligante; disoccûpôu; disönô; disonorâ; disordinâ; disorientâ; disossâ; disparitæ.